Из новостей: у нас недавно вышла совместная запись с завораживающим Vietah. Приятно, что отличный московский художник...

среда, 17 декабря 2014

20:40

Вульфыч

Из новостей: у нас недавно вышла совместная запись с завораживающим Vietah.
Приятно, что отличный московский художник Эдуард Абжинов разрешил нам использовать его работу в оформлении, честно говоря когда я писал ему письмо с просьбой, то не особенно надеялся на положительный ответ, но Эдуард оказался человеком контактным, открытым и даже black metal его не испугал.

Трек записан моими соратниками три года назад, на легендарной съемной квартире, которая была в том числе импровизированной студией.
Мое участие заключалось только в написании... Ну это можно назвать сопроводительным текстом)
вот он
Той, хто ня мае вачэй, чуе. Ён мёртвы. Ён адчувае колер і пах. Пальцы ўтульна ляжаць на павеках, нечыя пальцы, колер – белы. Думкі аб тым, хто гэта спыніліся. Памяць засталася недзе ў шэрых бялках вачэй. Памятаць – значыць здрадзіць. Таньчыць папялушка ў бутэльцы, зусім як ў дзяцінстве. Цемра – гэта хлусьня. Высокая, прыгожая, бяз твару, уздымае рукі ўгору, апускае павольна. Далоні – пах яблыка. Мара, успамін, як мы ў апошні раз хадзілі паляваць на цмокаў, але ня ўбачылі іх, таму што глядзелі толькі ў верасы пад нагамі, ад журавіны да журавіны прасыпаны стужка-шлях па дрыгве. Цмокаў не йснуе, жыхар дрыгвы ня мае вачэй, ён сьпіць ды слухае. Вартаўнік падарожжа, сьмешны попел маленькага хлопчыка, намаляванага бурай цэглай на камянёх разбуранай вежы, ледзьве рухаецца ў сваёй яме. Гэта можна заўважыць толькі адкінуўшы зброю, травы ў аблокі прарастуць, калі станеш, на поўнач гледзячы. Слова да слова пішучы аб гэтым, суцішся, кола ня спыніцца, кола ніколі й не круцілася, лепш слухай, як і ён слухае тое, што гучыць пад саванам валасоў, некалі прыгожых, а цяпер зьмярцьвелых. Гук, што застыў у кожнай нітцы – чырвонай, белай, здаецца, гэта слова “маці”, але не, толькі адлюстраваньне лялькі бяз твару, што сьціскае дзіцё. Маляваць твар забаронена, узгадаеш тады, а памятаць – значыць верыць. Сьвятла няма, яго, як і цемру, аніхто не ўявіў. Далоні, што несьлі яблык – шэрыя, вусны патрэсканыя, сухія пад паўнаводнымі мурамі багны, а пад ёй вясёлка, мабыць, такая ж самая, як ты бачыў праз празрыстае шкло маленькага пакою з кветкамі на падлозе, у крэйдавым спакоі, ды як пчала несла думку да дупла дрэва, пра якое ты чуў, але ж чамусьці спалохаўся. Квітнела вярба, гэта значыць, сустракалі.

а тут трек

URL